Ko-nu-sa-mi-yo-rum...

Konuşamıyorum...

Yalnızlığın bu türlüsünü hiç yaşamamıştım ben.
Oysa bu yalnızlığın ilacının sen olduğunu biliyorum.
Elimi uzatsam sana dokunabileceğimi,
kaygılarla dolu saatlerin bir anda yok olacağını biliyorum.
Sandığım kadar güçlü değilmişim demek ki. 
Konuşmak istiyorum."Seni hiç sevmemiştim"demek istiyorum,
ama çıkmıyor bu sözcükler ağzımdan.
Tıkanıp kalıyor boğazımda.
Nasıl söyleyebilirim ki bunu?
Seni düşünmenin bile bana heyecan verdiğini nasıl inkar edebilirim? 
Seninleyken yüreğimin deli bir ırmak gibi çağladığını,
hiç bitmeyen bir coşkunun içinde neşeyle yaşadığımı nasıl saklayabilirim?
"Sen hayatımda değişik bir renktin.
Değişiklik arıyordum,sen bana yaklaşınca uzak kalamadım"demek istiyorum.
Oysa renklerin güzelliğini seninle keşfettim ben.
Her renge senin adını verdim.
Hayatımda bir değişiklik olduysa bu seninle geldi.
Senden uzak kalmayı hiç düşünmedim ki.
Sana yakın olmanın verdiği hazzı başka hangi duygu tattırabilir ki bana?
"Alımlıydın,güzeldin.
Bu yönünle etkiledin beni.
Kişiliğin, kültürün,zekan hiç dikkatimi çekmedi"demek istiyorum.
Bunun yalan olduğunu sen de biliyorsun.
Sen yoktun.
Sözlerin vardı,kendini anlatışın vardı,hayata bakış açın vardı.
Ve ben senin olmadığın zamanlarda işte bunlarla yaşadım.
 şimdi"beni sadece güzelliğin etkiledi"dersem kendimi inkar etmiş olmaz mıyım?
Ama kendimi kandırıyorum.
Çünkü ben yolları ve engelleri içimdeki o tarif edilmez heyecanla aştım.
Seni gördüğümde yaşadığım titremeyi gizleyebilmek için ne yapacağımı şaşırdım.
"Aslına bakarsan ben aşka falan da inanmam"demek istiyorum.
Aşkın gücünün hayattaki başka hiçbir şeyden daha kuvvetli olmayacağına inanırken...
Doğruları yüreğimin sesiyle bulurken...
İnsanı insan yapan en önemli şeyin aşk olduğunu düşünürken...

"Aşka inanmam"demek,"Ben hiç aşkı yaşamadım"demekle eş anlamlı...
Hayat hep seçenekler sunar insana,
ama her zaman doğrusunu seçmek mümkün değil. 
Önemli olan,yaşanan yanlış da olsa,
bundan yarına dair bir ders çıkarabilmektir.